Καλησπέρα και καλή χρονιά με Υγεία, Αγάπη και Δημιουργικότητα!

Ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που επηρεάζουν τις αντιλήψεις που σχηματίζουμε για τον κόσμο αλλά και τη συμπεριφορά μας για να αποκτήσουμε όσα ευχόμαστε είναι τα στερεότυπα. Πρόκειται για ευρέως αποδεκτές και απλουστευμένες αντιλήψεις για τη συμπεριφορά ή την προσωπικότητα των μελών διαφορετικών κοινωνικών ομάδων (π.χ. οι Νοτιοευρωπαίοι είναι τεμπέληδες, οι γυναίκες φοβούνται περισσότερο κ.α.). Ακόμη και αν δηλώνει κανείς σε κάθε ευκαιρία ότι δε συμπεριφέρεται με στερεότυπα και δεν αποδίδει συλλήβδην σε ομάδες ανθρώπων ιδιότητες και χαρακτηριστικά, η αλήθεια είναι διαφορετική.

Αν μάλιστα σκεφθεί κανείς περισσότερο, θα συνειδητοποιήσει ότι τα στερεότυπα είναι σε ένα βαθμό αναγκαία. Η Βρετανή Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας Margaret Wetherell εξηγεί ότι ο κόσμος γύρω μας είναι πολύ σύνθετος ώστε το γνωστικό μας σύστημα να μπορέσει να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που υπάρχουν σε αυτόν και να τον αντιληφθεί ολόκληρο. Έτσι, τα στερεότυπα έρχονται αναπόφευκτα για να καλύψουν αυτήν την αδυναμία, να απλοποιήσουν την πραγματικότητα, οργανώνοντας τις πληροφορίες σε σύνολα και εξοικονομώντας γνωστική ενέργεια. Με άλλα λόγια είναι αδύνατον να απαλλαγούμε εντελώς από τα στερεότυπα. Ωστόσο, πρέπει το κίνητρο να αποκτήσουμε και να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες να είναι υψηλό, ώστε με την προσωπικότητά μας να μην φτάσουμε στο άκρο του να είμαστε έρμαιο των στερεοτύπων μας.

Βάζοντας στο κάδρο το ταξίδι, η συζήτηση περί στερεοτύπων είναι αναπόφευκτη. Το σπίτι μας, ο πλανήτης Γη, είναι τόσο μεγάλος σε έκταση ενώ η πανσπερμία λαών και φυλών που ζουν σε αυτόν με τις διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες τους ανέρχονται σε αριθμό διόλου ευκαταφρόνητο. Έτσι, οι άνθρωποι περιορίζουν τις γνώσεις τους στο δικό τους περιβάλλον καθώς και σε αυτό που γειτονεύει με αυτούς, και με το οποίο έχουν αποκτήσει περισσότερους διαύλους επαφής και επικοινωνίας. Ένας άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα φερ’ ειπείν, έχει πολύ περισσότερες γνώσεις, από ταξιδιωτικής πλευράς, για τη Δυτική Ευρώπη. Είμαι σίγουρος ότι σημαντικός αριθμός Ελλήνων έχει επισκεφθεί κάποιες από τις σύγχρονες μεγαλουπόλεις της, το «Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο» (που λέει και το τραγούδι 🙂 ), τη Ρώμη, τη Μαδρίτη, τις Βρυξέλλες, τη Βενετία, τη Βιέννη, τη Βαρκελώνη, το Μόναχο κ.α. ή εν πάσει περιπτώσει έχει στον κύκλο του ανθρώπους που το έχουν πράξει. Επίσης, είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει Έλληνας που να μην ξέρει πέντε πράγματα πάνω κάτω για την Κύπρο. Τι γίνεται όμως όταν ο ταξιδιωτικός προορισμός βρίσκεται εκτός των γνωστικών του ορίων; Τι είδους σκέψεις προκαλεί σε κάποιον η προετοιμασία ενός ταξιδιού για τη Λευκορωσία ή τη Γεωργία;

Ως ταξιδιώτης που έχει επισκεφθεί είκοσι επτά χώρες, έχω την τύχη να έχω ταξιδέψει σε αρκετές από τις προαναφερθείσες πόλεις της Ευρώπης: στο Άμστερνταμ (δύο φορές), στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη, στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο, στη Ζυρίχη…Πριν ξεκινήσω για τον κάθε προορισμό, οι άνθρωποι που μάθαιναν για το ταξίδι μου ήταν πολύ φειδωλοί στα σχόλια τους. Έλα όμως που το Μάιο του 2017 αποφάσισα χωρίς να το σκεφθώ ιδιαίτερα (περισσότερο λόγω του χαμηλού κόστους του ταξιδιού) να επισκεφθώ μια σχετικά κοντινή μας χώρα, τη Γεωργία. Η εμπειρία ήταν απρόσμενα έντονη που ακολούθησαν με χρονική σειρά η Λευκορωσία, η Αρμενία, η Ουκρανία, το Κόσοβο, ο Λίβανος και το Αζερμπαϊτζάν. Αυτό ήταν! Κάθε φορά που ανακοίνωνα τον επόμενο προορισμό μου, τα σχόλια στο φιλικό, οικογενειακό και κοινωνικό μου περιβάλλον έδιναν και έπαιρναν: «Στη Λευκορωσία; Τι θα πας να κάνεις εκεί; Σιγά τι έχει για να δεις…»,… «Δε φοβάσαι να πας στη Γεωργία; Πρόσεχε γιατί είναι επικίνδυνα, θα σου βγάλει κανείς ταξιτζής κανένα μαχαίρι και θα έχεις θέμα»…«Στην Ουκρανία, θα πας για να πολεμήσεις;». Η λίστα είναι ατέλειωτη. Στην καλύτερη των περιπτώσεων χαρακτηριζόμουν ως «άκυρος», μέχρι που ένας φίλος μου με ρώτησε μεταξύ σοβαρού και αστείου αν παίρνω ναρκωτικά! 🙂

Έχω ήδη γράψει για την Ουκρανία μαζί με το Τσερνόμπιλ, το Κόσοβο, την Αρμενία και το Λίβανο. Με τον καιρό θα γράψω την εμπειρία μου και για τις υπόλοιπες χώρες, ξεκινώντας από το πρόσφατο ταξίδι μου στο Αζερμπαϊτζάν. Ωστόσο, αφήνοντας κατά μέρος κάθε ταξίδι, θα προσπαθήσω στις επόμενες γραμμές να συγκεντρώσω τα συνήθη στερεότυπα για τους εναλλακτικούς προορισμούς, τα οποία είχα και εγώ, αλλά η πραγματικότητα οδήγησε στην υπέρβασή τους. Επίσης, θα καταδείξω το γιατί πρέπει κατά τη γνώμη μου κάποιος σήμερα να στραφεί σε μέρη ανεξερεύνητα, μακριά από τα συνηθισμένα.

1. «Είναι επικίνδυνα!!»

Ξεκινάμε ίσως από τον πρώτο σε σημασία παράγοντα ενός ταξιδιού, την ασφάλεια. Πρόκειται για στερεότυπο που βασίζεται στην ακλόνητη πεποίθηση ότι οι χώρες της Μέσης Ανατολής, της Ανατολικής Ευρώπης και του Καυκάσου είναι μη ασφαλείς προορισμοί εξαιτίας πολλών παραγόντων, όπως η φτώχεια που θεωρείται ότι υπάρχει στην εκεί περιοχή, το ιστορικό πολεμικών συρράξεων ή ο θρησκευτικός φανατισμός. Σε περιπτώσεις επίσης όπως η Γεωργία ή η Αρμενία, η γνώμη πολλών γίνεται πιο στέρεη αφού «βλέπουμε τους εδώ ομοεθνείς μετανάστες από τις χώρες αυτές και ξέρουμε».

Η πραγματικότητα ωστόσο είναι πολύ διαφορετική. Οι προαναφερθείσες χώρες στις οποίες έχω ταξιδέψει έχουν τουλάχιστον τον ίδιο, για να μην πω και μεγαλύτερο, βαθμό ασφάλειας από τους συνήθεις προορισμούς της Δυτικής Ευρώπης. Φυσικά προϋπόθεση αποτελεί η μελέτη και η προετοιμασία σχετικά με το ταξίδι και η συνήθης πρόληψη και αποφυγή κινδύνων λ.χ. του νυχτερινού περπάτηματος σε μη φωτισμένο δρόμο. Στη Γεωργία, από όπου και ξεκίνησα αυτό το οδοιπορικό στους εναλλακτικούς προορισμούς, οι άνθρωποι όχι απλά δεν είναι επικίνδυνοι όπως πολλοί νομίζουν, αλλά είναι επικίνδυνα φιλόξενοι και φιλικοί! Ο πόλεμος με τη Ρωσία έχει παρέλθει εδώ και μια δεκαετία και τα επίπεδα διαφθοράς έχουν μειωθεί σημαντικά. Πρόκειται για μια πολύ ανοιχτή και φιλοδυτική χώρα όπου οι δρόμοι στην πρωτεύουσα, Τιφλίδα, και στην παραλιακή πόλη του Μπατούμ είναι καθαροί και ασφαλείς. Στο Μινσκ, στη Λευκορωσία, όπου έβγαλα το πόδι μου στις διαβάσεις, τα αυτοκίνητα αμέσως σταμάτησαν. Η εγκληματικότητα είναι σχεδόν μηδαμινή. Στην Αρμενία, οι άνθρωποι συναγωνίζονται επάξια στη φιλοξενία και τη ζεστασιά. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο και η αστυνόμευση είναι εμφανής, γι’αυτό και το υψηλό αίσθημα ασφάλειας. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στο Κίεβο. Στο Λίβανο ο εμφύλιος τελείωσε το 1990. Πολλοί αγνοούν ότι η χώρα δεν αποτελεί κανένα προπύργιο του Ισλάμ, αφού ένας στους δύο Λιβανέζους είναι χριστιανός στο θρήσκευμα, ενώ ο μουσουλμανικός κόσμος είναι σε μεγάλο βαθμό φιλελεύθερος. Στο Κόσοβο πάνε είκοσι χρόνια από τον πόλεμο και ο κόσμος χαμογελάει και σε εξυπηρετεί. Στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν κυκλοφόρησα χωρίς κανένα φόβο ακόμα και αργά τη νύχτα στην παραλία και στους άπλετα φωτισμένους δρόμους.

Στον τομέα της ασφάλειας, η αλήθεια είναι ότι τα αρνητικά στερεότυπα θέλουν χρόνο να καταρριφθούν, ειδικά αν η πληροφόρηση για τις χώρες αυτές είναι ελλιπής και δεν υπάρχει η μετάδοση εμπειρίας από ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει. Δυστυχώς, φοβόμαστε αυτό που δεν ξέρουμε, ενώ αντίθετα υποτιμούμε το φόβο σε αυτό που ξέρουμε και έχουμε συνηθίσει. Η περίπτωση της Κύπρου για τους Έλληνες είναι χαρακτηριστική (για να μην μιλήσουμε για τα αυξανόμενα κρούσματα παραβατικότητας και εγκληματικότητας στη χώρα μας). Είναι μια χώρα όπου υπάρχει ακόμα ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, αποστρατικοποιημένη ζώνη λόγω μιας πολεμικής σύρραξης που έγινε σχετικά πρόσφατα (1974) και όχι στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου, το πολιτικό πρόβλημα της διαίρεσης του νησιού είναι δυσεπίλυτο, στρατιωτικές βάσεις της Βρετανίας με άμεση συμμετοχή στον πόλεμο της Συρίας – και άρα εν δυνάμει τρομοκρατικοί στόχοι – βρίσκονται στο νησί ενώ η ΑΟΖ είναι μάλλον σε κατάσταση προετοιμασίας διπλωματικού-στρατιωτικού επεισοδίου, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Παρά ταύτα, δεν θα ακούσεις κανέναν να προειδοποιήσει όποιον πάρει μία από τις καθημερινές πτήσεις προς την Κύπρο, για την επικινδυνότητα του ταξιδιού…Αντίθετα, πολλοί θα σου μιλήσουν για το «θανάσιμο κίνδυνο» ταξιδιών όπως τα παραπάνω.

Στερεότυπο που οφείλεται καθαρά στην έλλειψη γνώσης όσων επιμένουν σε μία αρνητική εντύπωση χωρίς να βασίζονται στην πραγματικότητα. Το στερεότυπο σε αυτή την περίπτωση επιτείνεται από τη μόνιμη προσπάθεια των περισσοτέρων να αναζητήσουν κάποιο μνημείο, κάτι που να αποτελεί σημείο ταύτισης με τον προορισμό και στην περίπτωση αυτή θεωρείται ότι αποβαίνει άκαρπη. «Στο Παρίσι θα δεις τον Πύργο του Άιφελ και το Λούβρο»…«Στο Λονδίνο θα θαυμάσεις το Big Ben…»…«Στο Βερολίνο θα βγάλεις selfie μπροστά στην Πύλη του Βραδεμβούργου»….«Στη Ρώμη θα επισκεφθείς το Κολοσσαίο». Στο Μινσκ όμως, σου λέει κάποιος, τι να πας να δεις; Τη φτώχεια και την παρακμή; Αφού δεν έχει κάτι.

Σε αυτή την περίπτωση, η πραγματικότητα απέχει πολύ από την εντύπωση. Αν και σαφώς το επίπεδο ανάπτυξης και ευημερίας είναι χαμηλότερο από αυτό στη Δυτική Ευρώπη, οι χώρες είναι μάλλον πολύ πιο πλούσιες αλλά και τεχνολογικά προηγμένες από αυτό που νομίζει ο καθένας. Στον πεντακάθαρο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπακού, οι οθόνες των δρομολογίων ειναι εξαιρετικής ευκρίνειας ενώ εξυπηρετείσαι με χαρτάκι όπως στις τράπεζες. Στο διώροφο τρένο που πήρα για να φτάσω από το Μπατούμι στην Τιφλίδα υπήρχε δωρεάν wifi σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Το Κίεβο έχει μετρό από το 1960, η Τιφλίδα από το 1966, το Μπακού από το 1967, το Γερεβάν από το 1981, το Μινσκ από το 1984. Το ηλεκτρονικό εισιτήριο για τα μέσα μεταφοράς στο Αζερμπαϊτζάν ισχύει εδώ και χρόνια. Δίπλα στα παλαιά κτίρια των πόλεων αλλά και στους ανοιχτούς χώρους πρασίνου προστίθενται σύγχρονοι ουρανοξύστες, ξενοδοχεία και εμπορικά κέντρα. Όσο για την καθαριότητα των δρόμων, δε βλέπεις αποτσίγαρο ούτε για δείγμα. Η σύγκριση τουλάχιστον με την πραγματικότητα της Ελλάδας, αλλά και αλλού πχ. Βρυξέλλες, σε θλίβει.

Σε ό,τι αφορά την ομορφιά των πόλεων, την ιστορία τους, τα αξιοθέατα, την ταξιδιωτική εμπειρία αλλά και τους προορισμούς που βρίσκονται στη φύση και εκτός του αστικού ιστού, είναι σίγουρο ότι ο ταξιδιώτης θα αποζημιωθεί και με το παραπάνω. Το πάντρεμα της σύγχρονης νεοκλασικής αρχιτεκτονικής με τα εκπληκτικά μνημεία ναοδομίας και τον Δνείπερο ποταμό στο Κίεβο είναι εκπληκτικό. Στο Γερεβάν, η θέα του Αραράτ κόβει την ανάσα ενώ το περπάτημα στις φαρδιές λεωφόρους του Μινσκ και στην πολυσύχναστη οδό Μητέρας Τερέζας στο Κόσοβο συνιστούν μοναδική εμπειρία. Η θέα της Κασπίας από την προκυμαία του Μπακού είναι μοναδική, και αυτό αφού πρώτα περπατήσεις στην απαράμιλλης ομορφιάς παλαιά πόλη. Η Τιφλίδα με τα υπέροχα κρασιά που πρέπει να δοκιμάσεις σε εντυπωσιάζει με το τελεφερίκ της, το Κάστρο και την παλιά της πόλη. Ορισμένες από τις συνοικίες της Βηρυτού στο Λίβανο εκπέμπουν χρώματα και αρώματα που δύσκολα θα βρεις σε άλλο σημείο του κόσμου. Και σκεφτείτε ότι δεν έχουμε αναφέρει τίποτα για το φαγητό που σε πολλούς από τους άνω προορισμούς είναι μοναδικό, αλλά ούτε για το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνουν με πολύ χαμηλό κόστος.

Τελικά, δεν είναι όμορφο, σύγχρονο και πλούσιο αποκλειστικά και μόνο αυτό που ξέρουμε. Δεν έχει παρά να το διαπιστώσει κανείς.

Ο συλλογισμός είναι ότι αφού δεν έχει πάει κάποιος γνωστός μου εκεί και δεν έχω ακούσει πολλά πράγματα, μάλλον δεν πάει κανείς άλλος σε αυτόν τον άγνωστο τόπο. Και επειδή έτσι συμβαίνει, συνεχίζει η ίδια σκέψη, φοβάμαι ότι ακόμη και αν θελήσω να πάω, δε θα μπορέσω να βρω πληροφορίες. Αν πληκτρολογήσω για παράδειγμα στο διαδίκτυο «Φλωρεντία αξιοθέατα» θα έχω δεκάδες σελίδες να κοιτάξω. Για τον Καύκασο όμως; Θα μπορέσω να έχω πληροφορίες;

Πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για πλάνη. Καταρχήν, ο τουρισμός σε αυτές τις χώρες μπορεί να μην βρίσκεται στα επίπεδα της Δυτικής Ευρώπης, αλλά κάθε άλλο παρά ανύπαρκτος είναι. Ο αριθμός των τουριστών στη Γεωργία πρόσφατα ξεπέρασε τα 7 εκατομμύρια. Η Αρμενία έφτασε το 1,5 εκατομμύριο. Ο Λίβανος αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων τουριστών. Το hostel που με φιλοξένησε στο Κόσοβο ήταν γεμάτο ξένους. Βέβαια, στην πλειοψηφία τους οι παραπάνω τουρίστες δεν είναι Ευρωπαίοι αλλά προέρχονται κυρίως από τη Ρωσία, την Ασία και τις αραβικές χώρες.

Οι πληροφορίες για τις χώρες και τις τουριστικές υπηρεσίες που μπορεί να βρει κανείς είναι σε μεγάλο όγκο στο διαδίκτυο. Το ταξίδι μπορεί να οργανωθεί σχεδόν εξ ολοκλήρου πριν καν πατήσετε το πόδι σας στον προορισμό. Προσωπικά είχα κλείσει από την Ελλάδα ξεναγήσεις με ποδήλατο, ορειβασία ή ημερήσιες εκδρομές.

Το γεγονός επίσης ότι οι χώρες αυτές δεν έχουν ανεπτυγμένη τουριστική βιομηχανία όπως η Δυτική Ευρώπη ή ότι δύσκολα θα πετύχετε συμπατριώτες μας τουρίστες έχει και θετική διάσταση.

Κατά πρώτον, η έλλειψη μαζικού τουρισμού καθιστά ευκολότερο το να δείτε την αυθεντική πλευρά των προορισμών αυτών και να γνωρίσετε τους ντόπιους. Στις χώρες αυτές δεν υπάρχουν οι ορδές των τουριστών και των ξεναγών με τα πλακάτ και τις σημαίες. Δεν θα δείτε τα συνήθη στη Δυτική Ευρώπη αμαξάκια με τους τουρίστες να κάθονται και να ακούν ένα μαγνητοφωνημένο κείμενο που παίζει σε δέκα γλώσσες, δεν θα χρειαστεί να σταματήσετε κάθε τόσο τη βόλτα σας επειδή κάποιος θα σας δώσει ένα διαφημιστικό τουριστικό φυλλάδιο και δεν θα πρέπει να περιμένετε στην ουρά μία και δύο ώρες για να δείτε ένα αξιοθέατο.

Με αλλά λόγια, μια τουριστική περιήγηση θα είναι μια πιο αυθεντική εμπειρία που ξεφεύγει από τα όρια της εμπορικής συναλλαγής. Όταν ξεκινήσαμε με τον Γεωργιανό ξεναγό τη διαδρομή και την ποδηλατική ανάβαση στο όρος Καζμπέγκι, όταν ταξιδέψα με τον αντίστοιχο Αζέρο στα ηφαίστεια λάσπης έξω από το Μπακού ή με την Αρμένισσα ξεναγό στη λίμνη Σεβάν, είχα την εντύπωση ότι πραγματοποιούσα μια εξόρμηση με τους φίλους μου. Σε κάθε περίπτωση το concept ήταν ότι ήμουν φιλοξενούμενος και όχι πελάτης και γι’αυτό υπήρχε αλληλεπίδραση στην επικοινωνία. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν να γνωρίσουν τον ταξιδιώτη, ποιος είναι, γιατί ήρθε εδώ και ποιες είναι οι σκέψεις του. Έχω κάνει αντίστοιχα ποδηλατικά tour για παράδειγμα στη Νάπολι της Ιταλίας ή στο Άμστερνταμ. Σε κάθε περίπτωση άρτια οργανωμένα, αλλά έλειπε αυτή η αμοιβαιότητα στην επικοινωνία. Δεν είναι παράλογο βέβαια καθότι ήμουν ένα από τα 30 μέλη του γκρουπ και ένας από τους 20 και πλέον εκατομμύρια τουρίστες που επισκέφθηκαν την Ολλανδική πόλη μέσα στο χρόνο.

Όσο για την έλλειψη άλλων Ελλήνων τουριστών, προσωπικά είναι κάτι που το χαίρομαι γιατί μπορώ έστω και προσωρινά να φεύγω από την καθημερινότητα και την ελληνική πραγματικότητα, με τα όποια θετικά και αρνητικά έχει αυτή. Αν γίνεται να μη μιλήσω και καθόλου ελληνικά για μία εβδομάδα, τόσο το καλύτερο. Θα λειτουργήσει εποικοδομητικά σε αυτή την «απόδραση». Εν τέλει, ήρθα με αυτόν τον σκοπό, να γνωρίσω τον τόπο και τους ανθρώπους του.

Η Υπέρβαση των στερεοτύπων ως στόχος του ταξιδιού – προτροπή

Έχοντας λοιπόν ως βάση όλα τα παραπάνω, χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς: γιατί ταξιδεύει; Τι κερδίζει; Η πρώτη απάντηση είναι δεδομένη: να αποφορτιστεί, να δει καινούργιες διαφορετικές εικόνες, να αποκτήσει εμπειρίες, να μάθει για άλλους πολιτισμούς, να δοκιμάσει διαφορετικές γεύσεις, να διευρύνει τους ορίζοντές του.

Όμως το άνοιγμα στους εν λόγω προορισμούς και χώρες προσφέρει ένα νέου τύπου ταξίδι. Στο ταξίδι αυτό η έννοια του «αξιοθέατου» είναι διαφορετική. Εργατικές τσιμεντένιες πολυκατοικίες, ουρανοξύστες και πύργοι τηλεόρασης, βομβαρδισμένα κτίρια και ξενοδοχεία, μνημεία άλλης εποχής φιγουράρουν στις πόλεις, κόντρα στα καλογυαλισμένα αξιοθέατα της Δύσης. Όπως και να έχει όμως, οι ομορφιές σε αυτές τις γωνιές του πλανήτη δεν είναι τα μνημεία. Είναι η αίσθηση της ανακάλυψης της πόλης που βρίσκεται σε μετάβαση, είναι η γοητεία ότι η παρουσία σου εκεί έχει πραγματικά αντίκτυπο, λειτουργεί σαν λίθος προκειμένου να χτιστεί ένα τουριστικό προφίλ που δεν υπάρχει μέχρι τότε και δεν είναι από πριν έτοιμο.

Και τέλος είναι η μεγαλύτερη αποζημίωση σε εκείνους που θέλουν να ζήσουν πρώτοι αυτό που σε λίγα χρόνια θα γίνει mainstream, τους κυνηγούς του «αυθεντικού», αυτούς που βλέπουν το ταξίδι με μια κοινωνιολογική και πολιτιστική ματιά πέραν του κλασικού ορισμού της ταξιδιωτικής απόλαυσης. Αυτούς που στοχεύουν σε ένα από τα μεγαλύτερα και ευγενέστερα οφέλη των ταξιδιών: την υπέρβαση των στερεοτύπων, η οποία οδηγεί σε καλλιέργεια του πνεύματος και σε εξυψώνει σαν άνθρωπο.

Καλή χρονιά και ας είναι το 2019 η χρονιά που θα αμσφιβητήσουμε την ακρίβεια μίας εντύπωσης για την οποία δεν έχουμε επαρκή γνώση. Ας επιδείξουμε λιγότερη «γνωστική τσιγκουνιά» και ας πολεμήσουμε τα στερεότυπα που θολώνουν την αντίληψη της πραγματικότητας. Το έχουμε ανάγκη γενικά στη ζωή μας, αλλά ας ξεκινήσουμε από το ταξίδι και τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους.

Βασίλης (2.1.2019)