Καλησπέρα!

Από το βαθύ μπλε του πελάγους μέχρι το διάφανο γαλαζοπράσινο των ακτών, από την ακίνητη «θάλασσα-λάδι» μέχρι τα μικρά κύματα που αρχίζουν να σπάνε και να εμφανίζονται τα «προβατάκια». Από την ψιλή άμμο μέχρι τα πιο απόκρημνα βράχια κι από την πιο οργανωμένη πλαζ μέχρι τον πιο ερημικό όρμο. Το φόντο στο ελληνικό καλοκαίρι, στο μέσο του οποίου βρισκόμαστε, είναι πάντα ακλόνητο: η θάλασσα. Είναι άλλωστε εκεί όπου συγκροτούνται και συναντώνται σχεδόν όλες οι μορφές ζωής χωρίς να παραλείπεται ο άνθρωπος μιας και κολυμπά, ταξιδεύει και ψαρεύει σε αυτήν.

Όμως το υγρό στοιχείο που υπάρχει στον πλανήτη μας δεν εξαντλείται στη θάλασσα. Υπάρχουν, μεταξύ άλλων, και τα ποτάμια. Το υδάτινο ρεύμα τους μάλιστα έχει ξεχωριστή θέση στη λαϊκή συνείδηση και συχνά έχει δώσει τροφή για τη δημιουργία θρύλων και παραμυθιών από την εποχή των παραποτάμιων λαών. Σε αντίθεση με τη θάλασσα, που όταν την κοιτάζουμε μοιάζει να έρχεται προς το μέρος μας, το νερό του ποταμού, απ΄όποια πλευρά κι αν το δει κανείς, απομακρύνεται και δεν ξαναγυρίζει. Ίσως αυτή η δυσκολία της «κατάκτησης» του ποταμού να κρύβει και τη μαγεία του.

Τις τελευταίες μέρες λοιπόν του Μαΐου, η ταξιδιωτική έμπνευση με οδήγησε στον ποταμό σταρ της Ευρώπης, το Δούναβη. Το πάλαι ποτέ σύνορο-οχυρό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας διασχίζει σήμερα δέκα χώρες: τη Γερμανία, την Αυστρία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, την Κροατία, τη Σερβία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία. Με καμία περιοχή όμως δεν κατάφερε να ταυτιστεί περισσότερο όσο με την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, τη Βουδαπέστη, την πόλη δίπλα στη μεγάλη πεδιάδα της Κεντρικής Ευρώπης και τις όχθες του ποταμού, που έχει πολλά να πει σε κάθε επισκέπτη.

◊ Τόπος

Η Βουδαπέστη έχει πληθυσμό 1,7 εκατομμύρια κατοίκους και θεωρείται το πολιτικό, πολιτιστικό και εμπορικό κέντρο της χώρας. Προέκυψε το 1873 από την ένωση δύο ξεχωριστών πόλεων, της Βούδας και της Πέστης και πρόκειται για μια ακμάζουσα μητρόπολη όπου το μοντέρνο παρόν αναμειγνύεται με το ιστορικό παρελθόν της χώρας.

Ο λαός των Ούγγρων, κατάγεται από τις σλαβικές και ουραλικές φυλές των νομάδων Μαγυάρων οι οποίοι, φτάνοντας τον 9ο αι. μ.Χ. στην περιοχή της σημερινής Ουγγαρίας, εξαπέλυσαν επιδρομές προς τη Δύση και το Βυζάντιο. Αφού συγκρότησαν ένα κράτος στα δυτικά πρότυπα, γνώρισαν μεγάλη οικονομική άνθιση τον 12ο αιώνα μ.Χ. καθώς το τότε Βασίλειο έγινε ενδιάμεσος σταθμός εμπορικών οδών της Κεντρικής Ευρώπης. Στη συνέχεια, η χώρα πέρασε στα χέρια των Μογγόλων και αργότερα, το 1526, των Οθωμανών. Ωστόσο, ο βασιλικός οίκος των αυστριακών Αψβούργων έδιωξε τους Οθωμανούς από τα εδάφη της Ουγγαρίας, θέτοντάς την υπό αυστριακή διοίκηση. Οι εξεγέρσεις των Ούγγρων με στόχο την ανεξαρτησία ανάγκασαν τους Αυστριακούς να συμβιβαστούν και να υπογράψουν μια σειρά από παραχωρήσεις αυτονομίας στην Ουγγαρία που τελικώς οδήγησαν στην ίδρυση της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας (1867).

Η διμερής αυτή συμβίωση έλαβε τέλος με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όταν η Ουγγαρία, ως ηττημένη, έχασε μεγάλο μέρος των εδαφών της. Στην προσπάθεια ανάκτησής τους βρέθηκε στο πλευρό του Άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά ηττήθηκε και καταλήφθηκε από τα σοβιετικά στρατεύματα, εντασσόμενη έτσι στο κομμουνιστικό στρατόπεδο του μεταπολεμικού κόσμου. Το 1956, σημειώθηκε εξέγερση των πολιτών έναντι του κομμουνιστικού καθεστώτος, την οποία κατέπνιξε η στρατιωτική εισβολή των Σοβιετικών. Η πτώση του τείχους το 1989 καθόρισε τις μετέπειτα εξελίξεις με τη χώρα να προσανατολίζεται στην ένταξη της στην Ευρωπαϊκή Ένωση (2004) και το ΝΑΤΟ (1999).

Επιστρέφοντας στο σήμερα, η περιήγηση του ταξιδιώτη οφείλει να βαδίσει στη διαχωριστική γραμμή των δύο πόλεων-όχθεων που συνυπήρξαν πριν συγχωνευτούν. Ξεκινώντας από δυτικά, τη Βούδα, βρισκόμαστε στην άκρη της Γέφυρας της Ελευθερίας, ένα από τα πιο σημαντικά έργα που κατασκευάστηκαν το 1896 με αφορμή τον εορτασμό της χιλιετίας από την άφιξη των Ούγγρων στην περιοχή. Λίγα μέτρα στα αριστερά ορθώνονται τα ιστορικά κτίρια του Πολυτεχνείου της Βουδαπέστης, από τα διαχρονικότερα ζωντανά κύτταρα της πόλης, αφού ιδρύθηκε το 1782. Η βόλτα στα πάρκα των σχολών οδηγεί στα θερμά λουτρά και το ξενοδοχείο Gellert, σύμβολο της ουγγρικής μπελ επόκ, και από εκεί ξεκινά η ανηφορική σπειροειδής διαδρομή προς τον ομώνυμο καταπράσινο λόφο. Η ανάβαση θέλει γερά πνευμόνια αλλά η ανεμπόδιστη θέα της πόλης όσο ανηφορίζεις σε αποζημιώνει. Στην κορυφή στέκει το Φρούριο και το Μνημείο της Απελευθέρωσης, προς τιμή του σοβιετικού στρατού που απελευθέρωσε την πόλη από τους Ναζί το 1945.

Ο δρόμος καταλήγει προς την καρδιά της Βούδας, το Κάστρο. Θεμελιωμένο το 13ο αιώνα και βρισκόμενο σε ύψος 48 μέτρων πάνω από το Δούναβη, το εντυπωσιακό παλάτι σήμερα φιλοξενεί την Εθνική Πινακοθήκη και το Μουσείο Ιστορίας. Το πιο ασυνήθιστο όμως αξιοθέατο βρίσκεται κάτω από αυτά τα επιβλητικά κτίρια. Ένα δίκτυο από σήραγγες που χρησίμευσε ως νοσοκομείο έκτακτης ανάγκης κατά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και μετέπειτα ως πυρηνικό καταφύγιο λειτουργεί σήμερα ως μουσείο (Νοσοκομείο στο Βράχο) και περιμένει να το εξερευνήσετε.

Η συνέχεια της περιήγησης στη Βούδα φέρνει κάτι από Disney χάρη στον Πύργο των Ψαράδων, που πήρε το όνομά του από την ομώνυμη επαγγελματική συντεχνία κατά το Μεσαίωνα. Χτισμένος το 1902, αυτός ο προμαχώνας μοιάζει με τα κάστρα της σταχτοπούτας και της ωραίας κοιμωμένης των ομώνυμων παραμυθιών. Συνδυάζει το νεογοτθικό με το νεορωμαικό ρυθμό σε επτά πυργίσκους όπου ο καθένας συμβολίζει μία από τις επτά φυλές των Μαγυάρων. Πριν μπει κανείς στον Πύργο, αξίζει να επισκεφθεί τον Ναό του Ματθία, που χτίστηκε πάνω στα ερείπια του αρχαίου μεσαιωνικού ναού τον 14ο αιώνα και πήρε το όνομά της από το βασιλιά Ματθία τον Δίκαιο. Πίσω από την  μεγαλοπρεπή εκκλησία βρίσκεται το άγαλμα του βασιλιά της Ουγγαρίας Στεφάνου, μεσαιωνικού ηγεμόνα της χώρας. Πάντως, ο Πύργος των Ψαράδων είναι αναμφίβολα το σημείο που υπόσχεται να τραβήξει το βλέμμα σας, πριν αυτό χαθεί στα νερά του Δούναβη και της όχθης της Πέστης. Μόλις λοιπόν το κλικ της μηχανής καταγράψει το σκηνικό, ξεκινάμε για την άλλη όχθη!

Πριν φτάσουμε όμως στην Πέστη, επιβάλλεται η στάση στο Νησί της Μαργαρίτας. Αυτή η μικρή λωρίδα γης, έκτασης 1 τ.χμ., βρίσκεται ανάμεσα στις δύο όχθες και συνδέεται με δύο γέφυρες. Κατά το μεσαίωνα ήταν έδρα πολλών μοναχών αλλά στην αρχή του 19ου αιώνα, τα μέλη της βασιλικής οικογένειας αποφάσισαν να μετατραπεί σε διακοσμημένο κήπο. Σήμερα καλύπτεται κυρίως από πάρκα και ανοιχτούς χώρους αναψυχής, αθλητικές εγκαταστάσεις και προπονητήρια ενώ ξεχωρίζει ο ζωολογικός κήπος με τα εξωτικά υδρόβια πτηνά και ο ιαπωνικός κήπος με την ήπια θερμική λιμνούλα γεμάτη ψάρια. Η βόλτα με τα πόδια ή το ποδήλατο θα λειτουργήσει χαλαρωτικά προτού βρεθείς στην πολύβουη Πέστη.

Σε αντίθεση με τη Βούδα που είναι χτισμένη σε λόφους, η Πέστη είναι εντελώς επίπεδη και έτσι τα περισσότερα αξιοθέατα προσεγγίζονται άνετα με τα πόδια. Πρωταγωνιστεί το μεγαλοπρεπές κτίριο του Ουγγρικού Κοινοβουλίου, χτισμένο στο τέλος του 18ου αιώνα σε γοτθικό ρυθμό. Εμπνευσμένο από αυτό του Λονδίνου, το Κοινοβούλιο μήκους 268 μέτρων ήταν στην εποχή του το μεγαλύτερο του κόσμου. Βαδίζοντας παραλιακά και νότια του Κοινοβουλίου βρίσκεται ένα από τα πιο ιδιαίτερα μνημεία της Βουδαπέστης, τα Παπούτσια των Εβραίων στο Δούναβη. Μια διαδρομή από μπρούτζινα ζεύγη υποδημάτων δίπλα στο ποτάμι θυμίζει τα βήματα χορογραφίας που οδηγούσε στην εξόντωση χιλιάδων Ούγγρων Εβραίων. Και αυτό γιατί η ζωή για τους περισσότερους απ’ αυτούς έσβησε το 1944-1945, όταν οι Γερμανοί ναζί μαζί με τους Ούγγρους συνεργάτες τους, τούς εκτέλεσαν, πετώντας τους εν συνεχεία στο ποτάμι, αφού τους υποχρέωναν να βγάλουν το πολυτιμότερο τους πράγμα: τα παπούτσια τους.

Άλλωστε, το εβραϊκό στοιχείο της Πέστης είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας. Η εβραϊκή συνοικία, το λεγόμενο 7ο διαμέρισμα, είναι από τα πιο ζωντανά σημεία της πόλης με πολλά μπαρ και καφετέριες να ξεφυτρώνουν στα στενά της. Εδώ μάλιστα εμφανίστηκε το φαινόμενο των ruin pubs, δηλαδή των ερειπωμένων σπιτιών, μαγαζιών και εργοστασίων που μετατρέπονται σε νυχτερινά στέκια-πολυχώρους και προσδίδουν ένα εναλλακτικό χαρακτήρα στη νυχτερινή Βουδαπέστη. Η βόλτα στην περιοχή κλείνει με τη Μεγάλη Συναγωγή, τη δεύτερη μεγαλύτερη του κόσμου. Χτίστηκε με εμφανή επιρροή από τη μαυριτανική, βυζαντινή και γοτθική αρχιτεκτονική ενώ το σύμπλεγμα κτιρίων φιλοξενεί επίσης το Εβραϊκό Μουσείο, το Μνημείο Ολοκαυτώματος και το Μνημείο Ηρώων.

Συνεχίζοντας προς το κέντρο της Πέστης, η επόμενη στάση μας φέρνει στη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου, χτισμένη σε νεοκλασικό και αναγεννησιακό ρυθμό. Η ανέγερσή της ξεκίνησε το 1851 και χρειάστηκε να περάσει διάστημα μεγαλύτερο των πενήντα ετών για να ολοκληρωθεί. Το εσωτερικό της είναι εξίσου όμορφο και η εμπειρία επίσκεψης σε ένα από τα βραδινά κονσέρτα εκκλησιαστικής μουσικής είναι μοναδική. Πολύ κοντά στην εκκλησία και πίσω από τη διάσημη Πλατεία Vorosmarty, έχουν την αφετηρία τους αρκετά ποταμόπλοια που προσφέρουν την εμπειρία της κρουαζιέρας αλλά και ακόμη ενός δείπνου στο Δούναβη.

Κοντά στο τέλος της πολυσύχναστης οδού Vaci και αφού περάσουμε τη μεγάλη Κεντρική Αγορά, ξεκινάει η μεγάλη Λεωφόρος Andrassy, ένας από τους πιο εμπορικούς δρόμους που πλαισιώνεται από δέντρα και σημαντικά κτίρια του 19ου αιώνα. Έτσι, περπατώντας με κατεύθυνση βόρεια, συναντάμε την Κρατική Όπερα της Βουδαπέστης καθώς και το κτίριο που αποτέλεσε την έδρα της μυστικής αστυνομίας του ναζιστικού και του κομουνιστικού καθεστώτος και σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο. Στο τέλος της Λεωφόρου διακρίνεται η Πλατεία Ηρώων με το άγαλμα του Αρχάγγελου Γαβριήλ και τους έφιππους ανδριάντες των Ούγγρων πολεμιστών. Η συγκεριμένη πλατεία αποτελεί ταυτόχρονα το σημείο εισόδου στο δημόσιο πάρκο της πόλης Varosliget. Το καταπράσινο τοπίο, οι λίμνες, τα διάσπαρτα αγάλματα, το κάστρο Vajdahunyad, τα υπαίθρια Λουτρά Szechenyi αποτελούν τον ιδανικό τελικό προορισμό, ικανό να μας προσφέρει την ηρεμία και την ξεκούραση από τον κοπιαστικό ποδαρόδρομο.

Τέλος, αν θέλετε να δοκιμάσετε την γαστρονομία της Βουδαπέστης, η παραγγελία θα πρέπει οπωσδήποτε να περιλαμβάνει κοτόπουλο με πάπρικα, γκούλας (βρασμένο βοδινό κρέας, μαγειρεμένο με καρότα, κρεμμύδια και μπόλικα μπαχαρικά) και το διάσημο γλυκό Dobos.

◊ Άνθρωποι

Η ώρα ήταν 4.10 το πρωί όταν βρέθηκα με τον ‘Αντρας, τον επαγγελματία Ούγγρο φωτογράφο με τον οποίο είχαμε συνεννοηθεί από μέρες να ανέβουμε στους Λόφους της Βούδας. Από εκεί θα ήμασταν σε θέση, γύρω στις 5 να φωτογραφήσουμε τη δύση του φεγγαριού και την ανατολή του ηλίου στη βουβή εκείνη την ώρα πόλη. Παρά το πρωινό της ώρας και μιας και είχαμε να περπατήσουμε περίπου ένα τέταρτο από το σημείο που σταματήσαμε με το αυτοκίνητο, η κουβέντα ήταν ζωηρή και η διάθεση ευχάριστη. Όμως σε όλη τη διάρκεια της συζήτησης τόσο με εκείνον όσο και με την ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος που έμενα αλλά και με κάθε ντόπιο που συναναστράφηκα, η αίσθηση ήταν ίδια: ναι μεν άνθρωποι ευγενικοί και με διάθεση να εξυπηρετήσουν, αλλά κοιτούν να ανοίγονται στους ξένους «τόσο…όσο», θυμίζοντας το παλαιότερο ταξίδι μου στην Ουκρανία.

Η χώρα μάλλον βιώνει μια ιδιότυπη μάχη των γενεών και η αναζήτηση της αιτίας δε μπορεί παρά να ακουμπά την ιστορία και τη γεωγραφία. Ανάμεσα σε δύο αιώνιες υπερδυνάμεις, τη Γερμανία, τη Ρωσία/Σοβιετική Ένωση αλλά και την ισχυρή Αυστρία, η χώρα ήταν στην πραγματικότητα η «αυλή» στην οποία καθεμιά έσπευδε να ασκήσει την άμεση κυριαρχία της. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς γιατί ειδικά οι μεγαλύτερες γενιές των Ούγγρων αισθάνονται ότι αποτελούν μέλη μιας κλειστής κοινωνίας υπό απειλή. Η δημοκρατική παράδοση, η ανεκτικότητα και οι ανοιχτοί ορίζοντες είναι έννοιες προς αναζήτηση που εμφανίστηκαν μόλις τις τελευταίες δεκαετίες.

Αντίθετα, οι σημερινοί νέοι που ζουν εδώ και δέκα πέντε χρόνια σε μια χώρα-μέλος της Ε.Ε., μιλούν καλά τις ξένες γλώσσες και έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές περιβάλλον βλέπουν τα πράγματα με κάπως διαφορετική οπτική. Στο τελευταίο συμβάλλει και η αλληλεπίδραση με τους τουρίστες, ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. «Η κοινωνία των πολιτών στην Ουγγαρία στους τομείς των τεχνών, του πολιτισμού, της ελευθερίας των μέσω ενημέρωσης ουσιαστικά τα τελευταία χρόνια άρχισε να υπάρχει» μου ανέφερε η ξεναγός κατά την περιήγηση μας στην εβραϊκή συνοικία. Και αυτό παρά το κατασταλτικό πολιτικό και νομικό περιβάλλον που επιβάλλει η κυβέρνηση του Βίκτορ Όρμπαν και έχει επισύρει αυστηρές επικρίσεις των θεσμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μιας και αναφέρθηκα στην Ευρώπη, ας σημειωθεί ότι η εβδομάδα στην οποία βρέθηκα στη Βουδαπέστη ήταν η τελευταία πριν τις Ευρωεκλογές. Και ενώ στην χώρα μας οι αντεγκλήσεις του πολιτικού κόσμου ήταν διαρκώς στη δημόσια συζήτηση και τα διαφημιστικά σποτάκια έπαιζαν αδιάκοπα, στη Βουδαπέστη μόλις που παρατηρούσες κάποιες αφίσες που υπενθύμιζαν την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Ο περισσότερος κόσμος αποστρέφεται την Ευρώπη (η αποχή σε αυτές τις εκλογές άγγιξε το 57 %) και μόνο οι νεότερες γενιές όπως μου ανέφεραν ασχολούνται ενεργότερα με τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Οι νέοι θητεύουν άλλωστε σε ένα παραδοσιακά επιτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Δεν είναι τυχαίο – κάτι που λίγοι γνωρίζουν – ότι η Ουγγαρία έχει κατακτήσει 13 Νόμπελ στην υπερεκατονταετή ιστορία του θεσμού.

◊ Εμπειρία

Εδώ και αρκετό καιρό, οι χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (Αυστρία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία) ενώνονταν για να δημιουργήσουν ένα μεγάλο κενό στον ταξιδιωτικό μου χάρτη. Η ανοιξιάτικη όμως ατμόσφαιρα και ένα φτηνό αεροπορικό εισιτήριο ήταν αναντίρρητα η ιδανική αφορμή για να ξεκινήσω την εξερεύνηση από την Ουγγρική πρωτεύουσα.

Είχα διαβάσει από πριν ότι τη Βουδαπέστη πρέπει να την περπατήσεις αρκετά για να τη μάθεις και να αντιληφθείς ότι είναι μια πόλη που έχει βαδίσει με σταθερά βήματα στον 21ο αιώνα. Έπειτα από τρεις μέρες ακαταπόνητου περπατήματος, η εμπειρία μου έδειξε ότι είναι πράγματι έτσι. Κάθε κτίριο της πόλης, κάθε γωνιά της έχει τόσα να σου πει. Είναι ίσως αυτή η αίσθηση των «δύο διαφορετικών πόλεων μέσα στην πόλη» της Βούδας και της Πέστης που σε υποβάλλει.

Από τη μια πλευρά, οι μεσαιωνικοί πλακόστρωτοι δρόμοι και οι λόφοι της ατμοσφαιρικής και λιγότερο τουριστικής δυτικής όχθης. Το κάστρο, ο ομφαλός της μεσαιωνικής πόλης, ο Πύργος των Ψαράδων με την πανοραμική θέα που κόβει την ανάσα. Στη μέση ο πράσινος παράδεισος του νησιού της Μαργαρίτας. Και από την άλλη πλευρά, ο «παλμός της πόλης», η νυχτερινή ζωή, τα καφέ, το φαγητό, οι αγορές, το μέγαρο του Κοινοβούλιο, η Πλατεία Ηρώων, οι hip και μπαρόκ γειτονιές με τα παλαιοπωλεία και τα μπαρ της εβραϊκής γειτονιάς.

Με απλά λόγια, δύο μέρη μιας Ευρωπαίας καλλονής που χωρίζονται από το Δούναβη αλλά μαζί συνθέτουν ένα ενιαίο μουσείο που ο ποταμός και οι γέφυρες διακόπτουν, έτσι ώστε να μη χάσεις τον προσανατολισμό σου. Η Βουδαπέστη δεν σου δίνει όμως μόνο την εντύπωση μιας πόλης μουσείου. Πέρα από τον αρχιτεκτονικό πλούτο και τη φυσική ομορφιά που σε υποβάλλουν, πρόκειται για μία οργανωμένη μητρόπολη με υποδομές, δίκτυο μεταφορών, πράσινο, ασφάλεια,  καθαριότητα, μια πόλη για να ζεις, εν μέρει χάρη και στον τουρισμό.

Όμως όσο και αν ακούγεται παράλογο, τα ταξίδια έχουν γίνει οικονομικά τόσο προσιτά, ώστε το φαινόμενο του υπερτουρισμού που παρατηρείται στους δημοφιλείς προορισμούς, να απειλεί το «ευ ζειν» κατοίκων και τουριστών. Και η Βουδαπέστη κάθε άλλο παρά εναλλακτικός προορισμός είναι. Στην προσπάθεια μου να φωτογραφήσω σκηνές από την καθημερινή ζωή των ντόπιων, δε συνάντησα μεγαλύτερη δυσκολία από το να τους βρω! Ένα μεγάλο κομμάτι του κέντρου (και μάλιστα όχι στην υψηλή καλοκαιρινή περίοδο) καταλαμβάνεται από τους ολοένα και αυξανόμενους τουρίστες που κατακλύζουν τα ξενοδοχεία και τα airbnb διαμερίσματα. Χωρίς να αντιλαμβάνονται τις πιθανές επιπτώσεις στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον, όλοι κοιτούν να βγάλουν μια σέλφι στο μοναδικό ηλιοβασίλεμα του Δούναβη. Η τελευταία κίνηση του ηλίου που φαίνεται σαν να βουτά στο νερό εξάλλου πάντοτε θα έχει περισσότερους φανατικούς οπαδούς από το πρωινό χάραμα.

Όμως όταν το βαθύ σκοτάδι περνάει, η ανατολή σε καλωσορίζει, εξαγνίζοντας σε.
Και εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό, η Ευρωπαία καλλονή των πλούσιων αρχιτεκτονημάτων σε φυλάκιζε  στο απερίγραπτο μεγαλείο της.

Καλές διακοπές σε όλους!

Βασίλης (14.07.2019)

 

ΥΓ.1 Μπορείτε να παρακολουθήσετε σύντομα κινηματογραφικά πλάνα από την Επανάσταση του 1956 στο παρακάτω βίντεο:

ΥΓ.2 Από τους Εβραίους που άφησαν τα παπούτσια τους και πνίγηκαν στο Δούναβη, το μπλογκ θα επιστρέψει με ταξιδιωτικές ιστορίες από το Ισραήλ. Μείνετε συντονισμένοι!

ΥΓ.3 Μετά το τέλος του καλοκαιριού, θα δοθεί η πάσα σε δύο φίλους για να νέο guest post και πάλι από τη Λατινική Αμερική.